اگر مانده بودی

اگر مانده بودی، تو را تا به عرش خدا می‌رساندم، اگر مانده بودی، تو را تا دل قصه‌ها می‌کشاندم، اگر با تو بودم، به شبهای غربت که تنها نبودم، اگر مانده بودی، ز تو می‌نوشتم، تو را می‌سرودم.... مانده بودی اگر نازنینم، زندگی رنگ و بوی دگر داشت، این شب و سرد و غمگین غربت، با وجود تو رنگ سحر داشت، با تو این مرغک پرشکسته، مانده بودی اگر بال و پر داشت، با تو بیمی نبودش ز طوفان، مانده بودی اگر همسفر داشت، هستی‌ام را به آتش کشیدی، سوختم من ندیدی، ندیدی، مرگ دل آرزویت اگر بود، مانده بودی اگر می‌شنیدی، با تو دریا پر از دیدنی بود، شب ستاره گلی چیدنی بود، خاک تن شسته در موج باران، در کنار تو بوسیدنی بود... بعد تو خشم دریا و ساحل، بعد تو پای من مانده در گل، مانده بودی اگر موج دریا، تا ابد هم پر از دیدنی بود... با تو و عشق تو زنده بودم، بعد تو من خودم هم نبودم، بهترین شعر هستی را با تو، مانده بودی اگر می‌سرودم، مانده بودی اگر نازنینم، زندگی رنگ و بوی دگر داشت، این شب سرد و غمگین غربت، با وجود تو رنگ سحر داشت...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط میتی در 19:49 | |